غم دل زان خورم کانجاست آن بالای چون سیمش

دهانش میم مقصود است و صد سبق از غمش خواندم

هزاران جان مسکینان دو نیم است از دهان او

دلم را بذل جان فرمود پیراهن که می لرزد

مبادا حسن او را روز نیکو جز همان رویش

حکیم آن ماه را با من قران گفت و نمی دانم

جهانی خوشدلی بودم که ناگه زد غمش بر من

وصیت می کنم جان را که هر دم بر سرش گردی

به کویش رفت خسرو تا دل گم گشته را جوید