شد آن که پای مرا بوسه می زند او باش

چو تو به رفت سر صوفیی چو من، ای مست

مرا ز مقنع زاهد کنید خرقه زهد

منم ز عشق تو خشخاش ذره ذره ولی

شدیم ما همه بی پوست، بس که چهره ما

به بزم آنکه دعایی کنند اهل صفا

اگر ز خامه کج افتاد نقش ما، چه کنیم؟

نبود بر در مسجد چو خسروا، بارم