سخن قند، مگو با لب شکر شکنش

هر که بیند شکند با لب و دندان دهنش

چیست آن غنچه که پنهان شده در پیرهنش؟

گفت، باید طلبید از لب شیرین منش

باز گلگون کند از خون دل خویشتنش

چشم سرمست تو ترکی ست که یغماست فنش

تا چه طوطی ست که از آینه باشد سخنش