برگ گل را پر شکر کردی و لب می خوانیش

می رسد خورشید، اگر در نیم شب می خوانیش

تو بدین نام از پی حسن ادب می خوانیش

سحر آتش بند یا تعویذ تب می خوانیش

خسته از دندان من کن، گر رطب می خوانیش

ماه کی گیرد ذنب را چون ذنب می خوانیش

نفخ صور است این که تو شور و شغب می خوانیش

تا مرا سوزی ز حسرت بی سبب می خوانیش

فرض شد بر خسرو، ار تو مستحب می خوانیش