گر مرا با بخت کاری نیست، گو هرگز مباش

سر به خشت محتنم خوش گشت، گر تاج سری

من سگ خشک استخوانم بس که از تیر قضا

هر خسی را از گلستان جهان گلها شکفت

چهره زرین و سیمین سینه ترکان بسم

آسمان وار است دامان مراد ناکسان

غم خود از عشق است، گو در جان من جاوید باد

عشقبازی باخیال یار هم شبها خوش است

سرخوشم از درد و درد از ساقی عیش و طرب

من خراب و مست یاران هم، که بردارد مرا؟

مجلس عیش است و جز خسرو همه مستند اگر