مست من چون جرعه نوشی، باده ای بر من بریز

چشم تو مست است، گر کم ایستد ناکرده خون

دشمن جان من است آن غمزه، تا خوش گردد او

دل شد از تیر غمت روزن چو خواهد رفت جان

خلعت رنگی ست واجب، گر کشم بر سر سبو

مست می رفتم، سبو بر سر فتادم، وان شکست

تیرگی عیش مشتاقان ترا چون روشن است