باز برقع بر رخ چون ماه بربستی نقاب

همچو لاله داغ دارم بر دل از هجران تو

حسرتم زین قصه می آید که من لب تشنه ام

ترک من تا بهر رفتن بسته ای آخر میان

یک خدنگ از ترکشت برکش ز بهر جان من

همچو غنچه ته به ته خون شد دل من، ای طبیب

ای جدا افتاده، از ما، ما به تو پیوسته ایم