ای بی تو گلهای چمن شسته به خون رخسارها

شد پوستم بر استخوان چون چنگ خشک و از فغان

تا آفتاب و روی مه دیدند آن زلف سیه

هر گه که چوگان بازد او، بازم به راهش سر چو گو

تا چند چشم پر زنم در عشق خون بارم ز غم

پیکان که بودی در درون با تیر خود کردی برون

از دیده اشک من روان، آن سرو دلجوی کسان