دل از رخ تو به گل های تازه رو نرود

کسی که یاد لبت هر دمش گلوگیر است

خطی کشیده به افسون به گرد روی تو حسن

به زیر پای توام آرزوست خاک شدن

لطافتی نه چنین دارد آب دیده من

ز سینه جان به همه حال چون بخواهد رفت

ازان پری نبرم جان خسروا، ز لبم