پرم از هوای رفتن به امید اتصالی

به کجا سفر گزینم بزن ای رفیق فالی

نه به خواب من بیاید که بپرسمش سوالی

هوس پریدنم هست و نمانده پرّ و بالی

نه پری رخ زمینی نه فرشته ی مثالی

همه خنده می زنندم به خطای خوش خیالی

چو مقدم است و بت ها همه در پی اش چو تالی

ز پیش هزار دنباله ی نور همچو هالی

شده غرق در تماشا شده محو در جمالی

نکنم چو عقل باور که ندارد احتمالی

بشوم چو خاک پایش نه به گردنش وبالی

بده ای خدا سعادت بده ای عجل مجالی

شده جمع خاطر من به رخش بروی خالی

چو برفت ذهن و وهم و اثرات بد سگالی