ابوالفضل حقیقت( مخمس ها )
494
جام می الست؛ مخمّسی بر غزل حافظ
عشقش چو به دل نشست گیرد
جز باده هر آنچه هست گیرد
مه راه زمین پست گیرد
یارم چو قدح به دست گیرد
بازار بتان شكست گیرد
یارم ز نیاز و كینه عاری
عشق است ز او همیشه جاری
دارم ز درش امید یاری
در پاش فتاده‌ام به زاری
آیا بود آنكه دست گیرد
چون یار نظر كند به چاهی
یوسف برسد به پادشاهی
جز صبر نمانده هیچ راهی
در بحر فتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شست گیرد
چون غنچه نو رسیده بشكفت
لعل لب خود گشود و در سفت
زلفش چو به باد صبح آشفت
هر كس كه بدید چشم او گفت
كو محتسبی كه مست گیرد
دریای حقیقتم چو حافظ
قلبم شده جام جم چو حافظ
شادی‌است مرا زغم چو حافظ
خرم دل آنكه همچو حافظ
جامی ز می الست گیرد