خدایگانا معلوم رای روشن توست

نه آن کسم که مرا آن محل و مرتبه هست

من آن گدای سخن پیشه ام که وقت مدیح

به جان مدح توام زنده و ز روی قیاس

چو شب سیاهم ز اندوه و چشم می دارم

روا مدار که عاجز شوند ماهی و مرغ

دهان به روزه و لب بر ثنای تو مپسند

مرا بخوان و گناهی مدان که معلومست