چون برافراخت خسرو سیارگان علم

صبح دوم گرفت جهان گو چرا گرفت؟

یک یک زبیم خنجر خورشید اختران

بر روی آسمان اثر تیرگی نماند

دارای عهد نصرت دین کز علو قدر

سلطان نشان اتابک اعظم که عدل او

بوبکربن محمد کز فر طلعتش

دریا به دستگاه فراخش زند مثل

ای ماه و مهر از قبل طاعت آمده

ذات مطهر تو سپهری ست از علو

وقتی که دیگران به حشم التجا کنند

آن را که زیر دامن توفیق پرورند

گردون به موج خون در صد بار غوطه خورد

صد ره فلک به خاک فرو رفت و کس ندید

تا کرده دست تو محکم بنای ملک

برتو بدل چگونه گزیند جهان؟!که هست

روی فلک سیه شود آنگاه رای تو

هرکس که چون قلم نرود پیش تو به سر

پهلو تهی کند فلک از تیغ تو ولیک

خصم تو را زمانه به تعجیل می برد

از حضرت تو تیره شود ساحت فلک

شاها زمانه بیخ ستم را به آب داد

بیم است کز تغابن این چرخ نیلگون

زین پس مکن برانجم و افلاک اعتماد

شمشیر تیز داری و باروی کامکار

تا چرخ قد خمیده نگردد تمام راست

چون گل همیشه بادی خندان و سرخ روی