دل همی خواهد از آن پسته که شکّر گیرد

پسته تنگ تو از بهر علاج دل من

روی من از پی طرف کمرت هر لحظه

جان من وقت بخور سر مشکین زلفت

سرو تو بر ز سمن دارد و دل می خواهد

تن من شد چو رسن زلف تو چنبر،چه شود

دم هر روزه گرمم چو به تو در نگرفت

هرکه خواهد که سمن باردهد سرو او را

در رکاب غم تو دل به مرادی نرسد

شیر سرخ آنک اگر دست دهد آهو را

چون سکندر شود آن روز که بر تخت شود

ای فلک قدر که گر از تو اجازت یابد

بخت از ین خیمه سر بافته سیم طناب

ماه از این بحر گرانمایه ناسفته دُرَر

تویی آن شاه هنرمند که تیغ تو چو صبح

یک شَرر ز آتش خشم تو اگر چرخ اثیر

فلک از هیبت آن جنبش زیبق یابد

عنفت ار پای نهد دود ز دریا خیزد

گر چه بیگانه بود مهر چو روی تو بدید

ورچه گمراه بود خصم که زخمت بخورد

لشکرت -حاطهم الله - چو پی خصم روند

این شود رعد گه مشعله چون نعره زند

وز نشان و اثر میخ سم مرکبشان

شهریارا خبر باد قران می دادند

باد در عهد تو کی زهره آن داشت که او

گرد از باد برانگیزی اگر فرمانت

کامکارا چو ظهیر از شرف نظم لطیف

بهر او دست زمان دفتر افلاک آرد

لیکن این هر دو مُسخّر شده فرمانت

هرکجا دور فلک تیر جفا اندازد

تا یقین باشد بر خلق که شیر و شمشیر

تیغ قهر تو چنان باد که خاقان شکند