مغرور کسی به که درت جا نکند کس

نی یوسف مصری تو که در بیع کس آیی

روشن نکند چشم کس این طرفه عزیزیست

مرغ دل ما کیست اگر دامگه اینست

آه این چه غرور است که سد کشته گر افتد

چندین سر بی جرم به دار است در آن کو

وحشی سبب ناز و تغافل همه حسن است