هدیه ات ، ای دوست ! دیشب تا سحر

بی زبان با صد زبان شیرین و گرم

قصه ها از آرزو های دراز

نقل ها از اشک ها کاندر خفا

من ، درین نقش و نگار دلفریب

چشم های خسته از اندوه و رنج

دیده ام آن کارگاه تیره را

...

درد دل ها ناله ها تک سرفه ها

می کند برپا هیاهوی عجیب

دیده ام آن قطرهٔ خونی که ریخت

پاره یی دل بود و خونش کرده بود

سایهٔ ترسی به چهری نقش بست

کودکان را از کجا نانی برم

دیده ام آن طفل کارآموز را

گاه ، همچون اخگری سوزان شود

اشک ریزد اشک دردی جانگداز

بیم عمری زندگی با درد و رنج

آب و رنگ هدیه ات ای نازنین

بازگرد و بازش از من بازگیر

گرچه بود این هدیه زیبا و ظریف

وانچه را با چشم باطن دید او