غمخوار بتان

چشمان تو را دیدم، فارغ ز جهان گشتم

از جام تو نوشیدم، یک باره جوان گشتم

چون ریشه به گل دارم، با باد نمیگریم

غم را به درون ریزم، هر بار خزان گشتم

خورشید وجود تو، بر برف تنم تابید

با کوه عجین بودم، در رود روان گشتم

چون یوسف کنعانی، در خلوت و تنهایی

در چاه نهان بودم، با ماه عیان گشتم

از جرم و گناه خلق، بشکسته دل سنگم

از درد ننالیدم، غمخوار بتان گشتم

shoorideh