تو(نگاهَت)

و دستانت چو هُرمِ گرمِ آتش در پناهِ کلبه ای دور

که مانده در میان برف و بوران؛

تو می گیری از این تَن خسته، سجامِ تَنَش را

و مملو می کنی با یاس و میخک، دامَنَش را

تو معنا می کنی هر لحظه بودَش، بودنَش را

شیما رحمانی

تو روزَنی از مهتاب، در باورِ یک شامی

من باورِ رویا را، در چَشمِ تو می بینم

ابرویِ تو گَر محراب؛ دائم به نمازَم من

آبی بشو بر آتش؛ در سوز و گدازَم‌ من

قدری بنشین با دل، تا با تو بیآمیزَم

در باورِ این منکر، هستی تو همه چیزَم

به جوششِ خون در رگ است، عطرِ صِدات

و رایحه یِ رازقی ست، قهقهه هات

بهشت در گرویِ بوسه، از تمشکِ لبَت

جهنم است خانه، بی نَفَس زدنَت

جهان بدونِ زمان است در بَرِ تو

که به رقص آیَد این تَنَم به مزرعِ تو

مرا تشنگی سمتِ مُرداب بُرد

حواسم پرید و دلم خواب بُرد

پس از آن دِگَر شوقِ دریا نبود

عطش بود اما؛ میلِ احیا نبود

متاعی دَنی تر، زِ دنیا نبود

شاید گَهی هم با ردیف و قافیه، بیگانه اَم

واژه ها صف می شود تا که غزل آیَد میان

آن دَم که آن ناوک نگاهِ دلبرت گردد عیان

گفته بودم به تو که تشنه اَم و

بوسه از لب هایِ صبح، طعمِ عسل دارد

۱. شَب پَره لَب زده بر لعلِ شب و

شب از این عشق کمی تَب دارد

ماه پنهان شده در پرده و ابر؛

بی صدا در دلِ خود می بارد

۲. شَب پَره لَب زده بر لعلِ شب و

آسمان خون به جگر گشته و ماه