انبساطِ آتش

نَه آن سایه که می پنداشتی

شیما رحمانی

یک لحظه از آتش و آنِ دِگَری، سردیم

گَه در طلبِ بارش، گَه سیر زِ هر خواهش

گَه شمه ای از رویش، گَه همچو خزان زردیم

از روز هَمی نومید، چون شبرو و شبگردیم

آرام بگیر ای دل، من، تو، همه، هم دردیم

اگر از پهلویَت یک شب مرا ای عشق به در رانی

طلوع از پنجره آیم، که هم جانان و هم جانی

اگر یک لحظه کافر شَم هم از دنیا و هم عقبا

چو چشمِ مستِ تو بینم، شوم مومن به تو زیبا

گَرچه از بغضِ نَفَس گیر پُری

ولی در سایه یِ گیسویِ بهار

می شود از همه غم ها که تو را کرده مَهار؛