فصلِ بی واژه سرودن(بیهودگی)

آخرش بیهودگی بود (دَم به دَم بیهودگی بود)

شیما رحمانی

بعدِ او، من با خودم هم دشمنم

بوته یِ هر عشق را، از بَر کَنَم

عشقِ او؛ حالِ دلم بد کرده است

روزگارم را مردد کرده است

قابِ عکسی از پریشان حالی اَم

از جنونِ عشق، دیگر خالی اَم

رو به راه شد حالِ آینه؛ وقتی تو چشمِ تُ گُل کرد

تا که باز ترانه گفتی؛ کاغذ و خودکار، هُل کرد

این پریشونی قشنگه، پایِ شعرام بی تو لَنگِه

قول بده با دل بمونی؛ سینه بی تو تنگِ تنگه

قلقلک داده تَنِ زخمیِ ابر را؛

مرا به خانه اَت بِبَر، مُسَکِن است جانِ تو

چو زورَقی شکسته اَم، به گوشه یِ کَرانِ تو

نَظَر به هر طَرَف کنم، فقط بُوَد نشانِ تو

ببین زِ بخلِ ابرها، کویر گشته جانِ من

ببار بر تَنَم که من، حریصَم از لبانِ تو

مرا به خانه اَت بِبَر، که مَسکَن است جانِ تو

به هر طَرَف نَظَر کنم، فقط بُوَد نشانِ تو

آرزوهایَم تماما دود شد،

آتشی افتاده در جانَم زِ هُرمِ بوسه اَت

چون شدم صیدِ کلامَت، طعمه ای در خَلسه ا‌َت

کوچه و یادِ تو هر شب؛ غرقه اَم در پَرسه اَت

تولد، واژه یِ گنگی ست به گوشم بعدِ تو،

جهانم را بگردی هم، نیابی جُز خودت یارا

به شهرم؛ شهریاری نیست، سفر کردی تو بی پروا!

و من ماندم بدونِ تو، در این ماتمکده؛ دنیا

مگر با من نمیگفتی؛ نباشم من، شوی تنها؟

چرا پس بی هوا رفتی؟ سفر کردی چرا بابا؟

و دستانت چو هُرمِ گرمِ آتش در پناهِ کلبه ای دور

که مانده در میان برف و بوران؛

تو می گیری از این تَن خسته، سجامِ تَنَش را

و مملو می کنی با یاس و میخک، دامَنَش را

تو معنا می کنی هر لحظه بودَش، بودنَش را