همسفر من

راه و چاره ها به گمان ‌‌‌‌‌‌‌نیست شدند،

به نقطه ئ نهایتِ جغرافیا رسید

نهایتِ سکوت غل و زنجیر شده گلویش را قلقلک می‌داد،

رودِ زلالِ گلویش نیلوفرِ آبی سحر آمیز را بیدار ‌کرد

بی زبان صبوریِ نعره اش زندانِ حنجره ئ نابش را لرزاند و فرو ریخت

شانه های پهناورش تکانی به گستره ئ کوهِ عالمش داد و غبارها نیست شدند

او بر نقطه ئ نهایت سر ایستاده استوار

غرورِ زانوها رویِ پاک خاک را سیلی زد، توانگری طبیعتِ اوست

سونا

مخلوق

سر آخرِ او، خالی از پرِ محبت و اعتماد

ویسکی خوار است از شراب ناب انگورهای شیراز

چون دنیایش از آن دو خالیست

و حواسش با قطره های با شعور یار قدم

و آرامش و تنهایی و سکوتش را پُک می‌زند

تا یِ نخی که به مرگ این پاکت تلخ شکلاتی مانده

آتش ققنوس جانم را بیدار کند و شعله اش آزاده شود

فصلی از زندگی

ای روزگار بی وفا، تخم‌ها چال شده، همه سبز شدند و از خاک درآمدند

به جز آدم، که کاشته شود، از اشک های زلالِ مرداب

سبز نمی‌شود تا مزاری بروید ...

دلتنگیم

چشمانم با پوچیِ تمام، پر از توست

تشنگی مرا بر موجِ نورِ نگاهی به سمت وسعت

اقیانوسِ وجودت سوار کرده‌ ست و تو، عزیز دلم

باعیارتر از عالم هستی را

دیدم که در ساحل باور بی میلی و شوق فرو می‌رفتی !

جوان طبیعت

می‌توانستم همیشه  می توانستم

حوصله ئ صبرم ایوب را استادی کرده ست

من، توپ چند تیکه ای که سرکش و سردرگم بوده ام

بی جهت، جهت دار در هوا ول می‌شوم

تا گل ابدی بر گل ها بکارد

طلای آتش

چشمان لاغرش برقی نداشت

با همان سوسوی وحشی پر نور نگاهش

زنجیر جهان فانی را می شکافت

عاقبتِ عشقِ ازل را لمس کرد

حس غریب عصیانگر و افسارگسیخته ای

چهار نعل پشت سرش می‌تازید

و شبدر های خیالش را به پنجره می‌کوبید

چون رگ خواب جهان را از پنجره می‌دیده!

ماهی آبی کبود

یادم هست که در مسافت ستاره ها زندگی دارد

شب زده کوچک سیاهی که با تاریکی نور ستاره می میرد

و فردا با بوسه های بی باک آب زاده خواهد شد ...

پروانه عشق

هجوم وهم تابان شب، صورت پنجره را  چنگ میزند

عطش گلویم باران را ناله می‌کند

و کویر تنم،  از خارها چون سوزنی درمانگر

و من چه بی پروا و ولگرد !

قطره های ناب زهرآلود خار خون جگر چشیده

جنگجوی عشق

خیال خسته شتاب زده  به سمت افق دلت می تاخت

گرد طلای تازی ات را چنگ بزند

و تو ناپیدا تر از دیوانگی خیال و هوسم

در طوفان خوشه های خشم و اندوه فرو می رفتی!

نمی‌پنداشتی لشکر تورانت به یقین می‌شوم

تن تشنه کویر را در گرد بادِ نعلهایم به رقص سما به حضرت وجودت در می‌آورم ..

من و تو

بدو بدوها نشدن ها شدند!

اما چشم های چابک غزلم جلوجلو پریدند

بی خبر از  لحظه ئ کورِ آخر

مات و خمار از دریای امید رفتن ها

رگه های نهر قرمز چشمانم با کوه یأس پهناور شانه هایم شده بود

لبم دیگر نای انکار نداشت

نخِ جهان وصلِ به بند وجودم

به آغوشم کشید و می‌گفت :

راهتُ ساختی، طیِ آسمان کردی!

تو به عمق و ارتفاع رسیدی!

sherno

شعرها (10)

محتواها (0)