خوش می کشد بسوی تو این عشق سرکشم

گه خال دانه می کشدم گه کمند زلف

از آب چشم و آتش دل بی تو هر زمان

گر صد رهم رقیب کشد از جفا هنوز

از سیل اشک و نالهٔ غم آه دردناک

نبود متاع دیگرم اندر دیار عشق

جانا به وری و موی عزیزت که در جهان

گفتم که ناخوشم ز غم هجر و انتظار