چون عکس رخ دوست در آینه عیان شد

شیرین لب او تا که به گفتار درآمد

چون عزم تماشای جهان کرد ز خلوت

هر نقش که او خاست بر آن نقش برآمد

هم کثرت خود گشت درو واحد خود دید

جائی همه اسم آمد و جایی همگی رسم

هم پرده برانداخت ز رخ کرد تجلّی

ای مغربی آن یار که بی نام و نشان بود