نشان و نام مرا روزگار کی داند

کسیکه هستی خود را بخود بپوشاند

مرا که گمشده ام در تو، کس کجا یابد

مرا که نور نیم اهل نور کی داند

چو من زهر دو جهان رَخت خویش برچیدم

مرا که نیست شدم در تو، هست نشناسد

به پیش آنکه یکی دید صد هزار بگو

کسی که اسیر دل و جان و عقل و نفس بود

ز مغربی خبری کز حصار کَون دهید