دو کَون سوخته گردد ز نور پرتو ذات

چنانکه هست کشته از فروغ صفات

که بسته را نتوان بافت پیش باد ثبات

ز آنکه سوخته گردی در آتش سبحات

بخاک کوی تو کان آتش است و آب حیات

که آن هلاک بود موجب خلاص و نجات

بمحو خویش طلب گر طلب کنی ثبات

اگرچه هست عیان از فروغ او ذرات