آتش در مه

هر بار که به آینه نگاه می‌کنم

خطوط زمان مثل رگه‌های رودخانه روی صورتم جاری‌ست  گذشته مثل شب سیاه، آرام به سپیده‌دم می‌رسه  تقدیر مثل قلمی دردست باد، هر نفس و هر قدم را می‌نویسد  می‌جنگم تا پرنده‌ی درونم آزاد شود، تا نگذارم سایه‌ها مرا به زنجیر  بَکشند

با من بخوان، برای خنده‌ها و اشک‌ها،

وقتی دنیا مثل طوفان می‌خواهد خاموشم کند تا آخرین نفس بجنگم، حتی اگر فردا همه چیز از دست برود  شعله‌ی درونم مثل آتشفشان همیشه زنده بماند  این لحظه‌ها مثل ستاره‌های شب، همیشه در یادها بدرخشند

نقش خیالم را نور می‌پاشم،  تا رویاهایمان رنگ حقیقت بگیرند

آمدن و رفتن دست خود آدم نیست،

گریه نوزاد گریه رفتن، قطره‌های یک بارانند

باید مثل رودخانه باشی که از سنگ‌ها بَگذری

شهرام  کاظمی مرادی

روشن افق

روزی که روشن شد افق، شب عقب آمد از سینه‌ی خاک وطن، نور دم آمد از شوق دل مردمی، شور به‌هم آمد بر شاخه‌ی خشکیده، صد برگ و غنم آمد

دل زنده شد از نور، جهان نو شده امروز بیدار شد از خواب، زمینِ خسته دیروز

در چهره‌ی کودک، امیدی شعله‌ور بود در مزرعه، آواز نسیمی معتبر بود خورشید به آغوش فلک، گرم‌تر از پیش هر دانه در این خاک، چراغی در سحر بود

دست‌ از تهی بودنِ فردا شده سرشار هر پنجره رو کرده به‌سوی افق یار رویا به حقیقت شده نزدیک‌تر از پیش آیینهٔ فردا شده روشن‌تر از دیوار

ای دل نترس از شبِ تردید و شکایت با جان برو تا برسی سمت رهایی روزی جهان، با دل ما می‌شود روشن وقتی بسازیمش از مهر و حقیقت

با سرعت ما

بعضیا چترن، ولی نه واسه بارون سایه می‌ندازن، بی‌دلیل و خیلی دل بستن به دنیا، لوکس و پرزرق ولی ته دلشون همیشه خالیه از برق می‌شن خریدارِ هر نقاب قشنگ فریبو می‌بلعن، با چشمای تنگ نه راه، نه معنا، نه نور، نه صدا فقط یه مترسکن، وسط کائناتِ رها

ما اما قانون‌مند، راه‌روشن هر دستی بدی، همونو پس می‌گیرن نه بازیگریم، نه تشنه‌ی صحنه ما از درون، رنگ گرفتیم بی‌دغدغه

با سرعت ما، لحظه‌ها می‌لرزن سایه‌ها عقب، صداها می‌پرن نه به هر رنگی، نه به هر فریبی ما رد می‌شیم، بی‌دروغ و بی‌نصیبی

بعضیا پُز می‌دن، با بادِ هوا لبخندِ توخالی، اما ژستِ ما با خدااینها دلغکِ متظاهر، لبریز ادعا مترسکِ جالیزِ خاموشِ دنیامی‌فروشن رویا، به قیمت نگاه اما راهش حلال نیست، بوی سودش کاه سود خوبه، اگه پاک باشه و درست نه با ماسکِ زر، نه با نیرنگ و  به هر قیمت پُست

ما اما بیدار، بی‌قیدِ نمایش نه ترسی، نه ماسک، نه خواهش دل سپردیم به مسیر بلند نه به تکرارِ دروغ، نه صدای کم‌رنگ

با سرعت ما،  لحظه‌ها می‌لرزن سایه‌ها عقب، صداها می‌پرن نه به هر رنگی، نه به هر فریبی ما رد می‌شیم، بی‌دروغ و بی‌نصیبی

رنگ ما از درونه، نه از نقاشی نه پوشالی، نه ماسکی، نه شبیه‌سازی ما همونیم که می‌دونیم کیم توی آتیشم، اما سریم

با سرعت ما... هیچ‌کسی جا نمی‌مونه با صدای ما... حقیقت می‌خونه نه سکوتمون ترسه، نه فریادمون ریا ما زنده‌ایم... بی‌نیاز از نمایش دنیا! هزار ترانه خالق اجرا شهرام کاظمی مرادی

shahramkazamimoradi

شعرها (3)

محتواها (0)