از کرم جان عزیزم بر جانانه برید

دل چو شمع است که در مجلس جان می سوزد

آشنایان همه جمعند و حریفان سرمست

گنج عشقست که در کنج دل ویرانست

عاقل آنست که دیوانهٔ عشق است چو ما

دل مردان خدا هر که برد خوش باشد

گوشهٔ خلوت میخانه مقامی امن است