52
غزل شمارهٔ ۱۴۵۲
درد می کش که تا دوا یابی
درد می نوش تا صفا یابی
ای که گوئی خدای می جویم
بگذر از خود که تا خدا یابی
گر نوایی ز عارفی جویی
بینوا شو که تا نوا یابی
گر گدائی کنی چو درویشان
هر چه خواهی ز پادشا یابی
بزم عشق است و عاشقان سر مست
به ازین مجلسی کجا یابی
از فنا خوش بقا توانی یافت
رو فنا شو که تا بقا یابی
نعمت اللّه را اگر جویی
به خرابات رو که تا یابی