47
غزل شمارهٔ ۱۳۷۴
جز یکی نیست در جهان دو مگو
وحده لا اله الا هو
او یکی و مراتبش بسیار
به مراتب یکی نگویم دو
بحر ما موج زد به جوش آمد
آب حیوان روان شد از هر سو
هر که عالم به نور او نگرد
هرچه بیند همه بود نیکو
چشم مردم از او منور شد
چون توان دید ذره ای بی او
شعر سید به شوق خوش می خوان
قول مستانه خوشی می گو