که هم جمال جهانی و هم جهان جمال

هلال ابروی تو همچو غرهٔ شوال

میان دایرهٔ روی تو ز نقطهٔ خال

که بر رخ گل سرخ است روی لالهٔ آل

ز قوس ابروی تو گوشه ای کمان هلال

به روشنی اگر آیینه باشد آب زلال

شراب عشق تو در صوفیان صاحب حال

مرا که لکنت عجز است در زبان مقال

به نزد چون تو توانگر عزیز همچون مال

وگرچه مروحه گردان ترک اوست شمال

به قطره ای دو که لب خشک مانده ام چو سفال

چو گل شکفت مگو عندلیب را که منال

«جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال»