چون برآمد آفتاب از مشرق پیراهنش

از لباس بخت عریانم و گرنه کردمی

دست بختم برفشاند آستین تا ساق عرش

نرگس اندر بوستان رخسارهٔ او دید و گفت

راستی جز شربت وصلش مرا دارد زیان

ز آرزوی او همی خواهد که همچون ماهتاب

وصل و هجر دوست می کوشند هر یک تا کنند

با قد و بالای آن مه سرو را ای باغبان

دامن دلهای ما پر خار انده کرد باز

گر ملامت گر نداند حال شبهای مرا

سیف فرغانی بدو نامه نمی یارد نوشت