گر چه جان می دهم از آرزوی دیدارش

بنگر آن دایرهٔ روی و برو نقطهٔ خال

بوستانی ست که قدر شکر و گل بشکست

ملک خسرو برود در هوس بندگیش

نقد جان رفت درین کار خریدارش را

از پی نصرت سلطان جمالش جمع است

تا غم تلخ گوارش نخوری یکچندی

عشق دردی ست که چون کرد کسی را بیمار

لوح ما از قلم دوست نه آن نقش گرفت

آنچه داری به کف و آنچه نداری جز دوست

سیف فرغانی نزدیک همه زنده دلان