مهی که از غم عشقش دلم پر ازخونست

زدست نشتر غمهای او که نوشش باد

اگر چه دل بغمش داده ام چو می نگرم

نه دلستان چوتو باشد هرآنکه نیکوروست

کسی که هر دو جهان ملک اوست گر راضی است

بلطف از همه خوبان زیادی که ترا

بعهد حسن تو تنها نه من شدم مفتون

عجب مشاهده روی تو چگونه بود

بنوبت تو که لیلی وقتی آن عاقل

بهر که او غم من می خوردهمی گویم

رقیب تو وترا من بشعر رام کنم

چو برکنار فتاد ازتو سیف فرغانی

ازو بپرس که دست از دلم نمی دارد