چو دست و روی بشویی ودر نماز شوی

درین مغاک که خاکش بخون بیالودند

ز فرعها که درین بوستان گلی دارند

اگر نیاز بحضرت بری بیک نظرت

چو دوست کرد نظر در تو بعد ازآن رضوان

وگر بمجلس مستان عشق خوانندت

چراغ دولت خود برفروزی ار چون شمع

بنزد دوست که محمود اوست در عالم

بنفشه وار درین باغ سیف فرغانی

ززهد خشک دل سرد تو چو یخ بفسرد

سرت بپایه مردان کجا رسد بی عشق