ای نو عروس حسن ترا آفتاب روی

بهر نظاره رخ چون ماه تو سزد

با ماه عارضت پس ازین آفتاب را

ما چون ستاره ایم و تو خورشید و نور ما

زآن ساعتی که دیده ببیداریت بدید

از رویم آب رفت و ز باران اشک خود

از شرم چهره تو عرق بر گل اوفتد

زلف تو آفتاب رخت را حجاب شد

هرگز بود که بار دگر سیف بیندت

بر کف گرفته جامی زآن سان که مرد را