چنین که تو سمری ای پسر بشیرینی

شکرفشان لب تو دید و شد بجان مایل

اگر ز لعل تو بودی نشان در اول عهد

جهان بدور تو شیرین شود چو آب از قند

رهی که تلخی هجر تو داشت کام دلش

ترا کنار گرفت و در آن میان ناگاه

دگر بمأمن اصلی خود چگونه رسد

ز حسرت تو چو شمع از نگین اثر پذرفت

دل مرا بتو از جمله میل بیشترست

بپیش صادر و وارد حکایت تو کنم

ز شعر خود غزلی نزد یار بردم و گفت

چو می روی بسفر شعر بنده با خود بر

جواب داد که با این همه شکر که مراست