که من آن توام تو آن منی

چون جداما (ن) کند دو پیرهنی

چون برفت از میان (ما) دو تنی

حاجت از وی طلب که اوست غنی

باشارت سخن ز بی دهنی

گر حجازی بوند و گر یمنی

گویی آن هست مکی آن مدنی

گر حسینی بود وگر حسنی

پارسی و اویس را قرنی

در بحرین را مگو عدنی

مردگان را چه غم زبی کفنی

خارج از پردهای خویشتنی

بنوازندت ای چو دف زدنی

دوی یی نیست من توام تو منی

با سگان همنشین زبی وطنی