چو شود کز سر جرمم بکرم برخیزی

هست خلق تو کریم از تو سزا آن باشد

دی مرا گفتی اگر با تو نظر دیر کنم

آن میندیش که بر دل ز گناهان توام

نشوی عاشق ثابت قدم ار همچون موی

هرگزت دست بوصلم نرسد گر چون خاک

گویی آن دور ببینم که تو یکبار دگر

من در افتاده بتو و تو بمن می گویی

خشک جانی که مرا هست بقوال دهم

کرمت دوش مرا گفت نمی خواهم من

سیف فرغانی بنشین و مبادا که چو مرغ