ای جهان ازتو مزین چو بهشت از حوری

گر ببیند رخ خوب تو بماند خیره

دل در اوصاف تو گر چند که دوراندیشست

دل کس جمع نماند چو پریشان گردد

بیم آنست که در عهد تو گم نام شود

وقت ما خوش نشود جز بسماع نامت

لب شیرین تو خواهم که دهان خوش کند

وصل تو عافیتست و من بیمار از هجر

سیف فرغانی ناگاه درآید ز درت