سزد که راتبه جان من روان داری

نه آن سگم که تو تیمار من بنان داری

چو دیگران که چه رخسار دلستان داری

تو خویشتن بستانی که دست آن داری

که قد سرو و رخ همچو گلستان داری

ز غنچها که بر اطراف بوستان داری

که همچو من بسخن رسم عاشقان داری

تو از محبت او تا بکی فغان داری؟

تو نیز قصه خود باز گو، زبان داری!

ممیر کز لب لعلش غذای جان داری

حدیث یا شکرست آنکه در دهان داری