وقت آن آمد که اسلام آوری

ای سلیمان بازیاب انگشتری

تو چه می نازی بدین ده مهتری

با یکی باید که سر درناوری

جز تو کس را نیست این نیک اختری

چون ترا شد آفتابی مشتری

گر گدای کوی این سیمین بری

هست او را مال و ما را نی زری

عزل سلطان نبود از بی افسری

به بود نعلین در پای سری

زو بخور زآن پیش کزوی بگذری

جهد کن تا آب از این مشرب خوری

شعر از وی ماند و سحر از سامری