بچشم مست خود آن را که کرده ای نظری

می مشاهده تو بجام نتوان خورد

اگر چو آب بگردی بگرد روی زمین

ترا بدیدم و بر من چو روز روشن شد

بپیش آن لب رنگین که رشک یاقوتست

گمان مبر که ز کوی تو بگذرد همه عمر

بعشق باختن ای دوست با تو گستاخم

بگرد تنگ شکر چون مگس همی گردم

ز روز ما که بمحنت رسد بشام چه غم

تو نازپرور از آن غافلی که شب تا روز

کلاه شاهی خوبان چو تاج بر سر نه

ز روی صدق بسی سر زدم برین دیوار

ز تر و خشک جهان بیش ازین ندارم من

خجل بمانده که عیب سیاه پایی خویش

کلاه دار تمناست سیف فرغانی