روز و شب از صحبت ما بر حذر بودی ازآنک

من چو سگ زین آستان رو وانگردانم بسنگ

بر سپاه دل شکست افتاد تا تو سرو قد

بر سر شاخ زبان جز میوه ذکرت نرست

ز آتش اندوه تو رنگ از رخ آب از روی رفت

ای ز اول تا بآخر لاف من از لطف تو

سیف فرغانی دگر با خویشتن نامد ز شوق

با تو چون بنده عتابی بود سعدی را که گفت

ای که با من مهربان صد کینه در دل داشتی