زهی صیت حسن تو عالم گرفته

بپروانه شعله شمع رویت

زانفاس عیسی عشق تو هر دم

دل خسته من ز نیش غم تو

به شمشیر غم عشق نامهربانت

زسوز دل بنده و آب چشمش

هم از فضله روی شوی جمالت

چو پوشیده جان جامه قالب آن دم

بیک چنگل جذبه شهباز عشقت

ز روز و ز شب گرمدد بازگیری

عجب نبود ارتا قیامت بماند

بشادی دل سیف فرغانی ای جان

سکندر ممالک بلشکر گشوده