من چو از جان شده ام عاشق آن روی نکو

از خودم بوی تو می آید واین نیست عجب

من چو با روی تو همچون مگسم با شکر

تیر مژگان تراهمچو هدف سازم دل

باغ حسن تو مگر کارگه سامریست

چون لبت در دهن جام کند آب حیات

دست در گردن خود ساعد سیمین ترا

سیف فرغانی از شعر عسل می سازد

طبع شاعر نکند وصف تو چون خاطر من