ای لب لعلت شکرستان من

تا سر زلف تو ندیدم دگر

درد فراق تو هلاکم کند

بی لب خندان تو دایم چوآب

هست بلای دل من حسن تو

من تنم ومهر تو جان منست

جز تو در آفاق مرا هیچ نیست

گر بفراقم بکشی راضیم

گرچه فغان می نکنم آشکار

ناله چو بلبل کنم از شوق تو

سیف همی گوید تو یوسفی