بپوش آن رخ و دلربایی مکن

بچشم سیه خون مردم مریز

ز من پند بنیوش و دیگر چو شمع

مرو از بر ما و گر می روی

با مثال من بعد ازین التفات

سخن آتشی می فروزی، مگوی

مرا غمزه تو بصد رمز گفت

بچشمی که کردی بما یک نظر

چو شمع فلک نور از آن روی تافت

گر او را خوهی ترک عالم بگوی

محبت وفاقست مر دوست را

چو معشوق رندست و می می خورد