ما دل برای دوست ز جان برگرفته ایم

ما را ز جوی دوست دهن تر نمی کند

ما را نبود چون دگران خوشه چین (کسی)

از وی مدد خوهیم که از بارگاه او

ای تو بدست لطف سبک کرده بارها

چیزی دگر مخوه که ز دیوان عشق ما

خاک در ترا بسر انگشت آرزو

گفتی برو بنه سر و برگیر دل ز غیر

چون برگرفت تشنه بلب آب را ز جوی

گر سیف از تو همچو نگین پایدار شد