گر زخم زنی شاید بر دیده گریانم

تا عشق تو می بازم خود هیچ نمی دانم

بر تارک عرش آید دستی که برافشانم

تا دست غمت نبود کوته ز گریبانم

من کند بدم عشقت مالید بر افسانم

بر عارضم افشاند این زلف پریشانم

چون گرد عذار آمد آن خط چو ریحانم

هم دولت من روزی کاری بکند دانم

سعدی دگر گشتم زآن روی گلستانم

این دوست که من دارم و آن یار که من دانم