نگارا تا ترا دیدم دل اندر کس نمی بندم

بجز تو گر دل و جان را بود آرام و پیوندی

تو داری روی همچون گل من شوریده چون بلبل

تو خورشیدی ز من پنهان و من با اشک چون باران

چنان از آب چشمم تر که همچون عود در مجمر

درخت صبر بنشاندم، چو دیدم مرغ دل بی تو

بلطف و حسن و زیبایی و عشق و صبر و شیدایی

اگر چون دوستان بر من کنی امری بجان (و تن)

مگر خورشید روی تو شعاعی بر من اندازد

ز بخت این چشم می دارم کزین پس شاخ نومیدی

ز استاد و پدر میراث و علمم هست عشق تو

همه دیوانگان را بند زنجیرست و این طرفه

درین عشقی ز جان خوشتر مرا از صد جهان خوشتر

بکوی سیف فرغانی اگر آیی بصد ناز آ