آنی که کس بخوبی تو من ندیده ام

یا خود چو روی خوب تو رو نیست در جهان

رنگی ز حسن در گل رویت نهاده اند

روی تو گلستان و دهان غنچه یی کزو

روی ترا بزینت وزیب احتیاج نیست

گویی بتن که آب روان زو خجل شود

از کشتنم بتیغ تو ای دوست حاصلست

خود را بکام خویش شبی از سر رضا

زآن سان که سیف بر کوی تو خوار ماند