ما جان فدای آن رخ نیکوش می کنیم

بی اوچنانکه عادت سودا پزان بود

بهر شراب شادی روز وصال او

گر نقره (پیش) آیدوگر زر فتد بدست

از طعنهای دشمن و غمهای دوستان

دشمن که دست ما بدهانش نمی رسد

در کوی او دویم چو سگ هر شب وبروز

دشمن چو شب روست چو سگ بانگ می زنیم

بر یاد دوست هر شب با شاهد خیال

ما در سماع خرقه خود چون قمیص گل

هر روز همچو سیف زدلهای پر گهر